از دور میرسم به تماشاى گنبدت
محو طلوع شمس مطلاى گنبدت
خورشید زیر دست شما ذره پرورست
دست خداست رفته به بالاى گنبدت
جانم به آن قصیده ابن ابى الحدید
وقتى که نقش بسته به پهناى گنبدت
با چشم بسته پر زده ام دور این حرم
مثل همان کبوتر تنهاى گنبدت
در انتهاى شهر نجف گم نمیشوم
قبله نماست طلعت شبهاى گنبدت
ما بعد مرگ هم به زمین غبطه میخوریم
برزخ جهنمى شده منهاى گنبدت
سید علیرضا شجاع
