غریب مدینه ...

حسن جان ...

با آن مزار خاکی و سقف کبوتری

میخواستی نشان بدهی از همه ، مادری تری ...

هفتم صفر ، سالروز شهادت امام حسن مجتبی علیه السلام

(به روایت قوی تر)

کــــربـلا رفتن فقط یک بهانه میخواهد ...

میدانے اربــــــــاب ؟ 
ما را از کودکے بہ جدایـے ها عادت دادند 
همان جایـے کہ روے تختہ سیاه مےنوشتند : 
خـــوب ها بـــــدها .... 
و من بـــــدترین ِ بـــــدها هستم .... 
و گاهے فقط گاهے نمےخواهم کہ بـــــد باشم 
و باز هم گاهے تلـاش مےکنم کہ جزء خــــوب ها شوم ... 
ܓ✾ 
کــــــــــــربــــــــلا رفتن فقط یک بهانہ مےخواهد ... 
مےشود آیا ؟ 
این تلاش مرا بهانہ اے براے ســــــــفر عــــــشق قرار دهے ؟ 
مےشود ؟

تا صدای لبت آمد لبم از خواب پرید

طفل ویرانه شدن زار شدن هم دارد
قد خم دست به دیوار شدن هم دارد

تا صدای لبت آمد لبم از خواب پرید
سر تو ارزش بیدار شدن هم دارد

عقب افتادن این چند شب از عاطفه ات
این همه بوسه بدهکار شدن هم دارد

بی سبب نیست که با دست به دنبال توام
چشم خون لخته شده تار شدن هم دارد

دخترت نیستم از طشت رهایت نکنم
دختر شاه فداکار شدن هم دارد

معجری را که تو از مکه خریدی بردند
موی آشفته گرفتار شدن هم دارد

(علی اکبر لطیفیان)

باید کوچک زندگی کرد و بزرگ مُرد...

السلامُ علی الصغیره الحسین (عیله السلام)

میگویند

بچه ها تازه در سه سالگی می فهمند

بدن از دو قسمت " سَر " و " تَن " تشکیل شده است ...

شب پنجم ماه صفر، شهادت حضرت رفیه (س)

پی نوشت :

چند روزه دارم با خودم فکر میکنم از دهم محرم تا پنجم صفر... بیست و پنج روز میگذره. توی این بیست و پنج روز چی به سر یه دختر سه ساله اومد که کنج خرابه جون داد؟ توی این بیست و پنج روزی که از عاشورا گذشت و کسی دیگه به مصیبت هاش فکر نکرد... چی به سر قافله کربلا و بی بی ساله مون اومد...

من فقط چند روزه دارم بهش فکر میکنم و دیوونه میشم. امون از دل آقامون امام زمان (عج) ...

التماس دعا

سر کلاف را گم کرده ایم ...

در اضطراب ، چه شب‌ها که صبح شان گم شد 
چـه روزهـا کــــه گـرفـتـــــار روز هـفــــتـم شد.

چه قــدر شنبـه و یـک شنبـه و دوشنـبه رسید 
ولی همـیشه و هـر هـفـتـه جـمـعـه ‌هـا گم شد .

چه هفته‌ها که رسید و چه هفته‌ها که گذشت 
شمـارشی کــه خلاصـه بـه چـنـد و چـنـدم شد 

نـه شنـبـه و نـه بـه جـمـعـه، نـه هیـچ روز دگر 
در انتــظار تـو قـلـبـی پـــر از تـلاطـــــم شد !؟ 

کـــدام جــمـعـه‌ مـــوعـــود می‌زنـی لـبـخـنـد 
بـه این جـهـان کـه پـر از قـحطی تبسم شد؟

عمو عباس

مشک برداشت که سیراب کند دریا را

رفت تا تشنگی اش آب کند دریا را

آب روشن شد و عکس قمر افتاد در آب

ماه می خواست که مهتاب کند دریا را

تشنه می خواست ببیند لب او را دریا

پس ننوشید که سیراب کند دریا را

کوفه شد علقمه، شق القمری دیگر دید

ماه افتاد که محراب کند دریا را

تا خجالت بکشد سرخ شود چهرۀ آب

زخم می خورد که خوناب کند دریا را

ناگهان موج برآمد که رسید اقیانوس

تا در آغوش خودش خواب کند دریا را

آب مهریۀ گل بود و الاّ خورشید

در توان داشت که مرداب کند دریا را

کاش روی دل خشکیدۀ ما آن ساقی

عکسی از چشم خودش قاب کند دریا را

روی دست تو ندیده ست کسی دریا دل

چون خدا خواست که نایاب کند دریا را

پی نوشت:
این پست برای دل پاک همسفر خوبم در  دیار عشق، امید که همیشه در پناه نگاه مهربان اربابمون حسین (ع) و دستان علم گیر ساقی کربلا خوب و خوش و سلامت باشه...

دریافت

مائیم و عشق روی تو یا سیدالکریم ...

ری سپهر و حرم اوست مه تابانش
برتر از عرش بُوَد بارگه و ایوانش
دوست دارم که شب و روز ز لطف وکرمش
پر زند مرغ دلم یکسره سوی حرمش
آیه وحی در این خانه کتابت دارد
زیر این قبّه دعا کن که اجابت دارد
زائر او به خدا فیض قرابت دارد
درو دیوار حرم نقش نجابت دارد
ماه صد انجمن اینجاست خدا می داند
آفتاب حسن اینجاست خدا می داند
خاک درگاه تو بر درد دل خسته شفاست
سر به خاک حرمت گر نگذاریم جفاست
ای گل باغ حسن عطر تو بر روح صفاست
کرم و جود تو بر ما به عیان و به خفاست
حُسن پیدای حَسن سرّ نهان حسنی
بلکه جانان همه خلق و تو جان حسنی
تو به باغ دل ما سرو روان حسنی
نخل طاها و گل عطر فشان حسنی
ما به خاک حرمت روی نیاز آوردیم
حاجت خویش به درگاه تو بازآوردیم
عصمت فاطمه و عزّت حیدر داری
تو مقام از سخن مدح فراتر داری
تو عطا و کرم آل پیمبر داری
ز حسین و ز حسن جلوه دیگر داری
جان به قربان تو ای سیّد پاکیزه سرشت
شهرری ازتو بهشت است بهشت است بهشت.

 
                                                                 غلامرضا سازگار(میثم)

پی نوشت :

وقتی دلت هوای ارباب و میکنه و میری پیش سید الکریم تا بغض همه ی دلتنگی هات رو بشکنی ...

لبیک یا حسین (ع)

بردند روی نیزه دلم را و بعد از آن

                     یک عمر در هوای شما آتشم زدند ...

عطر یار

 

      پیچیده شمیمت همه جا ای تن ِ بی سر

                 چون شیشه ی عطری که درش گمشده باشد...

                                                        

                                                         «سعید بیابانکی »

اگه تو رو نداشتم ...

دلبسته یِ پرچمِ حسینم

مدیونِ محرمِ حسینم

از وقتی که هیأتی شدم من

آدم شدم، آدمِ حسینم...