عجــب هوای لطیــفی است این هــوای حسیـــن
خــــدا کنــد که بمیـــرم شبی برای حسیـــن (ع)
و رویای یک شبِ جمعه ... حـــرم
ارباب همیشه گفته اند تا سه نشود انــــگار ...
چقدر چشـــیدن طعمِ واقعــی یک رویا شیرین است...
دلشوره دارم
مــــادر جان برات کربلایم را داده ای... تا جان دارم ممنون این محبتم
امـــا با من وعـــده دیداری بگذار
که سالـــهاست روزشماری میکنم برای یک شبِ جمعه در حرمِ یار
برایِ استشـــــمام عطرِ سیـــب ِ حـــرم
مادر قرارمان گوشه ای از شش گوشه ی ضریح اربابم حسین (ع)
همان جای همیشگی
پایینِ پـــا ی آقـــا
من سیاهپـــوش..
به نشانه ی روسیاهـــی خودم... به احترامِ عزای ارباب
مرا میشناسی مـــادر؟
همیشه مادر خطابت کرده ام... با وجود تمام ِ نا سپـا سی هـا
اما میــــدانم مــادر تمامِ فرزندانش را دوست دارد
چه خوب ... چه بـــد
من .. همان دختـــرِ روسیـــاهِ شما
هم نــامِ شــما ...
مادر بگــو که میآیی و مرا هم با خودت میبری ؟
از هجده سالی که قرارمان بود خیلی بیشتر گذشته است مـــادر
بگو که میآی وآمدنت مرهمی میشود برای زخـــم هایم
بگــو که می آیی و دخـــــترت را هــم ...
و "شــب جمــعه" شـد و در حـــرم کرب و بـلا
چــشم ها منتــــظرِ "حضـرت مـــادر" شـده است
