پناهـم باش، به جز روضه ت پنـاهی نیست ...

لطــف حسیــن مــا را تنــــها نمیــگذارد

گـر خلـــق وا گذارد ، او وا نمیگــذارد

 

 

اوکشتی نجــات است، کشــتی شکسته مائیم

مــولا به کام غــرقـــاب، مـــا را نمیگــذارد

مـا و فِسرده حالی...؟ مــولا نمی پســـندد

مسکیــن و دستِ خــالی ؟ مــولا نمیگــذارد

از بــس گــناهــکاریم، مــا مستحق ناریــم

بایــد که سوخت ما را ، زهـــرا نمیگذارد 

 

پی نوشت :

وقتی دلت تنگ میشود چاره ای نیست جز مرورِ خاطرات سفر؛ مُــحرم پُــر است از خاطرات کنارهم بودنِ نوکر و ارباب و دلی که مدام بهانه میگیرد و تنـها با مهربــانی ارباب آرام میشود اینکه بدانی ارباب همیشه هوای نوکرش را دارد و منتظر دعوتنامه اش بمانی ...

 

 

اللّهــُمَّ ارزُقنــا زیارَه الحُسِین علیه السلام ...

کــاش یکبــارِ دیـــگر بشود ...