اللهم ارزقنی شفاعه الحسین (ع) یوم الورود ...

 

          رو بــہ قــبلـہ کــردن مـــا بـیـن قــبر انــصاف نیـــست

                         صــورت مــا را بـہ ســــــمت کــــــــــربلا بـاید کـــشید ...

 

یعنی می آید آن روز

   درون تنگــــنای قبـــر

        شـانــه ام را بگیــــــری

              و تکـــــــانم دهــــــــی

                   اســـــمَع و افـــــــهم

                           فُـلان بن فــلان

                           « اَنأ حسیــــنِ بن علی »

                                   ســـر و کارت با من اســـت

                                             بقیــــه برونــــد...

 

 

ﺗــﺎ ﺷـــــﺐِ ﻗﺒـــــــﺮﻡ ﮐــﻪ ﻣﯽ ﺁﯾــﯽ ﺑــﺮﺍﯼ ﺩﯾــــﺪﻧـــﻢ
ﺍﯾـــﻦ ﺩﻝ ِ مـا ﭘـﯿــﺶ ﺗـﻮ ﺑﯿﻌــــﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ،ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳــــﺖ

 

پی نوشت :

اصلا آدم لحظه شماری میکند برای روزی که یوم الورودش را تو تضمین کرده باشی

که اگر قرار است بعد از سالها فراق به یارت برسی

همان لحظه ایست که ما به آن میگوییم مرگ...

در حالی که تازه ابتدای زندگی است ...

دلـم یک دلِ سیــر روضه میخواهد و گریـــه و بعد از آن هم ...

دلم روضه ی علی اکــبرت را میخواهد...

که من هم مثلِ تو کنارِ پیکـرِ اربـ ـ ـا اربـ ـ ا شده اش جـان بدهم...

دلـم یوم الورود را میخواهد... یوم الورودی که تو تضمین کرده باشــی ارباب ....