بأَیِ ذَنبٍ قُتِِلَت مـــــــادر؟

مرد تنهای قله‌های بلند ، مرد سجاده، مرد بی‌مانند

حال، شرمنده آب می‌ریزد ، روی یاس اش گلاب می‌ریزد

ای مدینه بیا به سر بزنیم ، ناله از آتش جگر بزنیم

پیش پرهای سرخ پروانه ، تا دم صبح بال و پر بزنیم

لااقل ما به جای مردم شهر ، به عیادت رویم و سر بزنیم

یاد پهلوی مادر گل‌ها ، خم شده دست بر کمر بزنیم

نفسش در شماره افتاده ، سر به بیمار محتضر بزنیم

روضه‌های نگفته را گوییم ، ضجه‌ها را بلندتر بزنیم

وای بر من بهار را کشتند ، مادری باردار را کشتند

کوهی از غم به شانه‌ها مانده ، غرق خون چشم کربلا مانده

هق‌هق و گریه‌های بی‌نفس است ، پشت این بغض‌ها صدا مانده

پای چشمان مادری چندی‌ست ، نقش یک زخم بی‌حیا مانده

چادری که مدینه روشن کرد ، روی آن جای رد پا مانده

زخم بر روی زخم افتاده ، رد خونی به کوچه‌ها مانده

خسته را، بی‌پناه را کشتند ، مادری پابه ‌ماه را کشتند

رعشه در دست و پای بانو بود ، لرزه‌ای در صدای بانو بود

دختری چادرش به سر کرده ، که پس از این به جای بانو بود

سرفه فرصت نداد بر مادر ، نوبت لای‌لای بانو بود

سه کفن روی دست‌هایش داشت ، یکی از آن برای بانو بود

و لباسی که دوخته اما ، شاهد زخم‌های بانو بود

پس از آن یاحسین می‌گفت و روضه‌خوان عزای بانو بود

خیس در تن از روضه‌های خویشتن است ، وای بر من حسین بی‌کفن است

شب رسیده، زمان باران است ، آتشی در دل نیستان است

شهر خوابند و خانه‌ای بیدار ، خانه‌ای در هجوم طوفان است

کودکانی کنار یک تابوت ، روی سنگی تنی که بی‌جان است

کودکانی فشرده در بر هم ، چهره‌هایی که زرد و گریان است

ناله‌ها بین سینه‌ها مانده ، آستین‌ها میان دندان است

چند وقتی است مانده بی شانه ، گیسوانی اگر پریشان است

چشم‌ها وقت گریه می‌سوزند ، سمت مادر نگاه می‌دوزند

«حمید لطفی»

پی نوشت